Cargo

In het ijskoude water van de Noordzee valt Leon Broucke overboord uit zijn vissersboot. Leon raakt in een diepe coma en laat zijn oudste zoon Jean achter met het familiebedrijf en een enorme berg schulden. Na het ongeval van Leon komen tal van onuitgesproken conflicten tussen Jean en zijn twee broers aan de oppervlakte.

Francis wordt verscheurd tussen de keuze voor zijn familie en zijn geheime liefde. William komt terug naar huis om te ontsnappen aan zijn leven in de misdaad. En Jean worstelt met zijn nieuwe rol als patriarch en keert zich tot het criminele milieu van William om een betere toekomst te kunnen geven aan zijn 8-jarige zoon.

Tot zover de standaard filmbeschrijving van Cargo van de Belgische regisseur Gilles Coulier.

Cargo wordt bemand (letterlijk, want vrouwen komen niet of nauwelijks in het stuk voor) door ruwe zeebonken uit Oostende. Vissermannen met wilde haren, grijze baarden en gebreide mutsen, die in sappig plat West-Vlaams met elkaar converseren. Nou ja, converseren ... áls ze al praten, want het zijn stuk voor stuk ook nog eens stevige binnenvetters. Maar gesprekken tussen de broers mogen dan stroef verlopen, ze zijn wél broers. Broers die elk op hun eigen manier proberen de familieband - en het familiebedrijf - te redden.

Cargo is een boeiend, rauw-realistisch drama met een meeslepend verhaal en overtuigende acteerprestaties. Het is een sobere maar indrukwekkende, oprechte film waarin geen scène teveel zit. Een film die goddank ook geen moment uitleggerig wordt. Een knappe prestatie als je bedenkt dat dit voor regisseur Coulier zijn speelfilmdebuut is.

PS: Wees gerust, de film heeft Nederlandse ondertitels ...

‍