En Fanfare - Filmzondag

Wanneer topdirigent Thibaut Desormeaux bij een repetitie in elkaar zakt, stellen artsen vast dat hij leukemie heeft. Hij is ten dode opgeschreven als hij niet snel een geschikte beenmergdonor vindt. Thibaut polst zijn zus Rose, maar die blijkt verrassend genoeg geen familie te zijn. Hij ontdekt dat hij geadopteerd is en ergens nog een broer heeft.

Thibaut is opgegroeid in een intellectueel milieu met volop kansen. Hij vindt zijn onbekende broer Jimmy terug in het noorden van Frankrijk. Jimmy heeft minder gefortuneerde pleegouders en werkt al vanaf zijn tienerjaren in de kantine van een fabriek in Walincourt.

De een kon muziek gaan studeren, verkeert in de hogere muziekkringen in Parijs en reist de wereld over voor concerten. De ander worstelt met de dreigende sluiting van zijn fabriek in het mijnstadje Walincourt en speelt als amateur zeer verdienstelijk trombone bij de lokale harmonie.

Het contact tussen deze twee tegenpolen verloopt in eerste instantie moeizaam. De mannen komen uit verschillende werelden. Waarom zou Jimmy beenmerg donoren aan een onbekende broer die het blijkbaar ‘beter’ getroffen heeft met zijn adoptieouders? Nee, eerlijk voelt het niet.

Het ijs smelt pas als ze ontdekken dat zij hun liefde, passie en talent voor muziek gemeen hebben. De klassiek geschoolde muzikant leert de charme van het volkse repertoire oprecht waarderen, terwijl de fanfare-speler ontdekt dat zijn broer geen afstandelijke ster is, maar gewoon iemand die net als hij zoekt naar verbinding.

En fanfare is geen standaard ‘goed-gevoel-film’. De aanleiding voor de ‘broederreünie’ is geen vrolijke. Bovendien heeft de film een lichte maatschappij-kritische ondertoon: afkomst heeft een grote invloed op de kansen die het leven je geeft. Zonder afbreuk te doen aan de ernst van de situatie wordt het verhaal lichtvoetig gebracht. De humor in de film bestaat niet uit overdreven grappen en grollen, maar komt voort uit de karakters en hun onderlinge dynamiek. Het resultaat is een hartverwarmende en onderhoudende film met een prachtig slotstuk.

Voor de muziekliefhebbers onder ons valt er ook veel te genieten. De echte leden van de fanfare van Walincourt blazen hun partijtje mee, wat de film authentiek en oprecht maakt.

Beide hoofdrolspelers werden genomineerd voor een César voor hun innemende spel. Bernard Lavernhe als zoekende dirigent en warme oudere broer Thibaut en Pierre Lottin als de wat minder fijn gepolijste jongere broer Jimmy.

Dat En fanfare een echte crowdpleaser is moge blijken uit het feit dat de film de Publieksprijs op diverse festivals in de wacht sleepte, waaronder vorig jaar die van Film by the Sea met de score van 4.812 uit 5.

‍