Melancholia

Het oordeel over de Deense regisseur Lars von Trier zwenkt tussen uitersten: de man is geniaal, maar ook een enorme provocateur. Dat levert uiteenlopende oordelen over zijn films op, zowel van pers als publiek, maar over één ding is iedereen het eens: Von Trier is een begenadigd filmmaker. Het oordeel over zijn laatste productie 'Melancholia' slaat voor de overgrote meerderheid uit naar de positieve kant.

De hoofdrolspeelsters in zijn films roepen meestal een onbehaaglijk gevoel op. Daarvoor zorgt Kirsten Dunst in 'Melancholia' volop (het leverde haar op het filmfestival van Cannes een Gouden Palm op als beste actrice). Zij is Justine, een bruid die op haar huwelijksfeest niet gewoon blij en blond kan zijn, maar alleen haar best doet om dat te kijken. Haar glimlach is oppervlakkig, haar geluk wordt overschaduwd.

En dat terwijl het er allemaal heel erg goed uit lijkt te zien. Justine's zwager heeft zijn limousine en golfhotel ter beschikking gesteld voor de bruiloft. Haar verliefde bruidegom spreekt zijn geluk uit. Alleen haar verbitterde moeder zorgt er tijdens het diner voor om scherpe opmerkingen te maken.

Het gevaar komt echter niet alleen van de mens, maar uit de ruimte. De planeet Melancholia nadert de aarde op een ramkoers en dreigt deze te verpletteren. Daarmee wordt het een sciencefictiondrama, maar zonder 'special effects'. Maar Lars von Trier slaat een geheel eigen weg in, hij combineert schittering met dreiging en weemoed. Dat levert uiteindelijk een veelgeprezen film op van een scherp bekritiseerde regisseur (zijn misplaatste opmerkingen in Cannes over de Nazi's zorgden ervoor dat hij daar niet meer welkom is).

Het eindoordeel: een bevlogen en betoverende film die bij de kijkers groot respect oproept, oftewel een 'meesterwerk in mineur'.

‍