Nowhere Special

Een welgemeend advies: hou de zakdoekjes binnen handbereik, bij Nowhere Special houdt u het niet droog. Want wat heeft regisseur Uberto Pasolini na het prachtige Still Life wederom een diep ontroerende film afgeleverd!

Dertiger John is een zachtmoedige glazenwasser in het Noordierse Belfast. John heeft onlangs te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Omdat de moeder van zijn vierjarige zoontje Michael met de noorderzon vertrokken is en hij zelf geen familie heeft, moet John op zoek naar een liefdevolle familie die de kleuter wil adopteren.

Hij voert aftastende gesprekken met een breed scala aan mogelijke pleeggezinnen, maar John blijft weifelen. Het ene echtpaar is kil en bekakt (“we willen gewoon het beste voor onze zoon, eh, ik bedoel natuurlijk jouw zoon”), het andere warm maar enigszins kansloos. Het ene gezin lijkt wel kinderen te sparen, terwijl het andere weer behoorlijk verknipt overkomt.

Michael is een liefdevolle, zorgzame vader en moeder tegelijk. Na een dag zwoegen op de glazenwassersladder (met bijbehorende inkijkjes in verschillende levens) neemt hij alle tijd om het haar van Michael te kammen op zoek naar luizen en hem geduldig met zachte stem voor te lezen. Zijn liefde voor Michael is onvoorwaardelijk.

En dat maakt zijn zoektocht ook extra moeilijk. Als elke ouder wil John alleen het beste voor zijn kind, waarbij een warm en veilig thuis met stip op één staat.

Een film met zo’n thema kan eenvoudig ontsporen in tranentrekkend melodrama, maar regisseur Pasolini heeft ervoor gezorgd dat Nowhere Special een lief, teder en gevoelig drama is geworden. De film won inmiddels vele publieksprijzen waaronder die van het Nederlandse filmfestival Film by the Sea. Wat ons betreft is die waardering helemaal terecht. Het is een prachtfilm, een waardige opening van ons nieuwe seizoen.