Proxima

Sara is de enige vrouw in een team astronauten dat zich voorbereidt op een langdurige ruimtereis. Maar het gaat in deze film niet om een raket, maar vooral om de moeder die zo lang afscheid moet nemen van haar jonge dochter.

Het is daarmee geen film over een ruimtevaartmissie geworden, maar meer een ontroerend portret van een vrouw die moeite heeft met het loslaten. Niet alleen het voor langere tijd loslaten van de aarde, maar ook van haar kind. Haar dochter blijft achter bij haar ex-man, ook werkzaam bij het ruimtevaartprogramma, en dat doet pijn.

Proxima volgt de Française Sara in de lange aanloop naar de start van de ruimtereis. Ze ondergaat het intensieve trainingsprogramma op verschillende plaatsen in verschillende landen, op het laatst vlakbij de lanceerbasis Bajkonoer in Kazachstan, waar de Sojoez-raket van de op de astronauten staat te wachten.

Door die training komt ook haar verhouding met een van de andere astronauten, de rest van het team bestaat uit twee mannen, onder druk te staan. Iedere astronaut moet op zijn eigen manier om leren gaan met dat loslaten, de Amerikaan Mike Shannon (getrouwd en vader van twee zoons) net zo goed als Sara.

Bij de aftiteling blijkt dat Sara geen uniek geval is: tussen de filmtitels door zie je de foto’s van vrouwelijke astronauten en hun kinderen. Allemaal vrouwen die in dezelfde situatie zaten als Sara, vrouwen die naast hun intensieve astronautentraining ook moesten leren om afscheid te nemen.

Volkskrant (★★★★): 'ontroerend portret van moeder-kindrelatie'
VPRO (★★★★): 'het kloppende hart van de film is de relatie tussen Sarah en haar achtjarige dochter Stella'
NRC (★★★★): 'een hoopvolle film'

‍