Breathe

Als je zo de titels bekijkt van de films die wekelijks worden uitgebracht, ontkom je niet aan de conclusie dat er veel meer serieuze dan blijmoedige films uitkomen. Nogal wat regisseurs van naam hebben al eens verzucht dat het vele malen moeilijker is om een film te maken met een positieve inslag dan eentje die de zware kanten van het menselijk bestaan belicht. Het kan niet anders dan dat ons programma die verdeling weerspiegelt. We zijn dan ook altijd blij als we een film in ons programma kunnen opnemen die én de moeite waard is én de toeschouwers tevreden en optimistisch gestemd de zaal doet verlaten.

Zo'n film is Breathe, het regiedebuut van Andy Serkis, de man die we vooral kennen (of eigenlijk niet kennen) van zijn acteursrol als zogenaamde motion capture performer. Hij is de man achter Gollum uit Lord of the Rings en Caesar, de aap uit de Planet of the Apes films.  Serkis presenteert het ongelofelijke maar waargebeurde verhaal van Robin Cavendish, de vader van de producer van de film. Cavendish leeft met zijn zwangere vrouw een onbezorgd en welgesteld leventje als Britse theehandelaar in Kenia. Af en toe op safari, partijtje tennis spelen, dat werk. Het relaxte leven van de kolonisator. Jolly good, old sport!

Maar dan slaat het noodlot toe. Na een potje tennis zakt Robin in elkaar en na wat onderzoeken blijkt hij polio te hebben. Hij is voor altijd verlamd vanaf de nek naar beneden en hij moet beademd worden. Hij wil eigenlijk niet leven met dit ondraaglijke vooruitzicht, maar zijn echtgenote blijkt niet het verwende upper class popje te zijn waar de kijker haar wellicht voor hield. Zij gaat voortvarend en daadkrachtig te werk. Tegen alle doktersadviezen in besluit ze Robin naar Engeland te laten vliegen om hem de juiste zorg te kunnen geven. Daar aangekomen legt ze zich ook niet neer bij de dreigende kasplant-toekomst van Robin en ze neemt een nieuw, drastisch en riskant besluit. Ze gaat Robin zelf verzorgen met een eigen beademingsmachine.

U snapt het al, dit levert natuurlijk wat voorspelbare, gevaarlijke, zelfs levensbedreigende situaties op (hondje loopt stekker uit stopcontact, accu van de mobiele beademer ontploft). Maar alles keert telkens weer ten goede. Nogal wat critici (sowieso hebben de meesten een relatief hoog zuurpruimgehalte)  vinden de film dan ook té blij en hoopvol. Kan zijn, maar wij vonden de film prima. Degelijk Brits vakmanschap met een hartverwarmende boodschap. Jolly good movie, old chap!

‍