Hope

Choreografe Anja verheugt zich op de kersttijd, om thuis in haar rommelige huishouden Kerstmis te vieren. Met haar partner, de theaterregisseur Tomas, met hun drie kinderen en met zijn drie kinderen uit een eerder huwelijk. Als ze net klaar is met de tour van haar dansgezelschap krijgt ze van haar arts te horen dat ze een hersentumor heeft. En die is ook nog eens nauwelijks, zeg maar niet te opereren, waardoor de boodschap vergezeld gaat van het bericht dat ze misschien nog een maand of drie te leven heeft.

Het nieuws slaat hard in - ze is al eens eerder succesvol behandeld tegen longkanker. Wat te doen? Wel of niet meteen aan de kinderen vertellen? Haar oude vader heeft ook aandacht nodig en partner Tomas komt opeens met het idee om te trouwen, want daar was het nog nooit van gekomen.

Eigenlijk weet Anja niet goed wat ze nu moet doen, ze twijfelt overal aan. Ook aan Tomas, want zo goed is hun relatie toch niet? En daar tussendoor komt ook nog het herhaaldelijke ziekenhuisbezoek voor de nodige onderzoeken.

‘Hope’ wordt toch niet voorspelbaar, al helemaal niet waar het om de emoties gaat. Het is in de eerste plaats een ontroerende film, die ook nog eens deels gebaseerd is op persoonlijke ervaringen van regisseur Maria Sødahl. Dat leverde deze aangrijpende film overal waardering op, zowel van het publiek als van de critici, en ook de nodige internationale prijzen. En ja, die foto van het hele gezin in kerstsfeer wordt nog wel gemaakt.

VPRO Cinema (★★★) 'Met vaart en aandacht verteld'
NRC (★★★★) 'Nuchter verteld, met fenomenale acteurs in de hoofdrol'
de Volkskrant (★★★★) 'Haarscherp portret van een ondervoede relatie'
The Hollywood Reporter: 'Elegant gefilmd, met gevoel voor compositie'

‍