Blackbird

“Heftig”, zei een bezoeker na afloop van ‘Blackbird’ en dat oordeel is ook wel terecht. Het lijkt eerst een film te worden over een puber die ervan wordt verdacht een aanslag op zijn school te beramen, maar de nadruk wordt vooral op de jongen zelf gelegd. Met zijn zwarte outfit en zwarte haren is de jonge Canadees voor zijn mede-scholieren een Goth. Maar Sean is vooral een onzekere puber, gek op een klasgenootje, opgroeiend met een afstandelijke vader.

Sean mist zijn moeder en vooral zijn jongere zusje. En hij schrijft wel eens rare dingen op, dat hij wraak wil nemen op die stomme school en zo. Dat wordt hem allemaal nagedragen, inclusief de makkelijke toegang tot de wapenvoorraad van zijn vader. Het wordt een rechtszaak, opname in een vreselijke inrichting voor nare-jongens-zoals-hij. En een bijzondere afloop.

Dit is een van die films waarin de kijker steeds meer sympathie voor de hoofdpersoon krijgt. De pikzwart uitgedoste puber krijgt gaandeweg steeds meer kleur en met die verkleuring neemt bij de kijker ook de sympathie voor de hoofdpersoon toe. Dit is géén film over een (bijna-)bloedbad, maar een film over hoe moeilijk opgroeien soms kan zijn. En hoe je ongewild in iets vreselijks verstrikt kunt raken. En er weer uit komt...

‍