Dancing Arabs

Lesbisch? Drugsverslaafd? Een nare, ongeneeslijke ziekte? De moeder van de joodse Naomi noemt alle mogelijkheden op, alles wordt geaccepteerd. Eén ding kan niet: thuiskomen met een Arabische jongen. En die heeft ze al: medeleerling Eyad. De jonge Arabier is op de school in Jeruzalem terechtgekomen omdat hij zo goed kan leren.

Op die joodse school is Eyad een buitenbeentje, die de nodige moeite heeft om zijn weg te vinden. Hij hoort er nooit helemaal bij, Eyad verblijft in een soort niemandsland. Thuis wordt hij omringd door familieleden die juichen als de raketten van de Palestijnse Intifada op zijn vriendin en beste vriend worden afgevuurd.

Dancing Arabs laat in de eerste plaats zien hoe gelijk iedereen is. Zonder zijn identiteitskaart wordt Eyad zowel voor jood als Arabier aangezien. En in het directe contact met Naomi en zijn (doodzieke) vriend speelt het geen rol. Identiteit en de kleur van je paspoort zijn maar bedachte constructies, vooroordelen zijn verzinsels, veelal gebaseerd op onwetendheid en onberedeneerde afkeer.

Dancing Arabs varieert, met het Palestijns-Israëlische conflict als decor, op het thema van Romeo en Julia. Nergens klef, maar heel direct, ontroerend en met een verrassende ontknoping.

‍