Marie Heurtin

De kop van de Volkskrant-recensie luidt: “Marie Heurtin: ontroerend tot en met het prachtige slotbeeld” en de recensie op Cinema.nl eindigt met “…in al zijn eenvoud is Marie Heurtin wonderschoon”. En daar hebben wij niets aan toe te voegen.

Marie Heurtin is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Frankrijk, eind negentiende eeuw. Een boer brengt zijn doof-blinde dochter Marie naar een klooster. Hij en zijn vrouw kunnen de opvoeding van het door haar meervoudige handicap aardig verwilderde meisje niet meer aan.

Zuster Marguerite,  die weet dat ze niet lang meer te leven heeft, maakt van Marie haar levenswerk. Ze probeert het meisje uit haar isolement te halen door haar een taal aan te leren, waarbij noodgedwongen geur en tast het van horen en zien moeten overnemen. Nou, dit gaat met heel veel vallen en opstaan, ook letterlijk.

Dat zou zomaar een klef-sentimentele film op kunnen leveren, maar regisseur Améris heeft zich keurig ingehouden. De strijd tussen het meisje en de non levert een aantal heftige scènes op, maar als de laatste uiteindelijk haar doel lijkt te bereiken laat dat niemand onberoerd.

Met oog voor detail, liefde voor de personages en een realistische uitbeelding van een gemeenschap van doofstomme kinderen weet Marie Heurtin anderhalf uur lang te boeien. Een film om niet snel te vergeten.

‍