NO

Chili, 1988. Onder druk van de internationale gemeenschap wordt dictator Generaal Augusto Pinochet gedwongen een referendum te houden over zijn aanblijven als leider van het land. Er zijn twee keuzemogelijkheden: ‘Si’ of ‘No’. De film ‘No’ van regisseur Pablo Larrain volgt reclamemaker Rene Saavedra, die door de No-campagne ingehuurd wordt voor het invullen van de dagelijkse vijftien minuten zendtijd, waar ze voorafgaand aan het referendum recht op hebben.

In plaats van het volk de slechte kanten van Pinochets regime te laten zien: de onderdrukking, de verdwijningen, de moorden, kiest Saavedra voor een heel andere insteek: hij gaat de revolutie verkopen alsof het frisdrank is, met blijdschap, vrolijkheid en grapjes. Terwijl Saavedra en zijn collega ‘s aan de opgewekte campagne werken, maakt het regime het hen steeds moeilijker, o.a. door de leden van het campagneteam te intimideren.

Ondertussen wordt de sfeer op Saavedra’s werk ook steeds meer gespannen doordat hij komt te staan tegenover zijn baas, die juist als adviseur van de Si-campagne werkt. Deze samenloop met het naderende referendum maakt de film adembenemend spannend. Wat daarbij zeker helpt is dat Larrain de film opgenomen heeft op het videomateriaal van de jaren tachtig: U-Matic. De kijker wordt daardoor echt de jaren tachtig ingetrokken. Zeer knap.

‍